فکر و عشق

فکر به طور حتم مانع تجلی عشق است. فکر ریشه در حافظه دارد، مبتنی بر خاطره است، و عشق چیزی غیر از خاطره است. ماهیت فکر جدایی و تفرق است. احساس، زمان و فاصله، احساس جدا بودن و اندوه ناشی از آن حاصل یک فعل و انفعال فکری است.

فکر به طور اجتناب ناپذیری منجر به احساس تعلق و تملک می شود، و احساس تملک حسادت به بار می آورد. و آنجا که حسادت هست مسلما عشق نیست، و تمام رنج ها و گرفتاری های انسان بدان جهت است که فکر نقش عشق را بازی می کند.